آقای برانکو، پرسپولیس استثناء نیست! - کولو

به گزارش خبرنگاران، روزنامه اعتماد نوشت: باخت نسبتا سنگین استقلال، جو روانی سنگینی که از قدرت تیم الدحیل پیش از مسابقه با پرسپولیس به وجود آورده بودند و بسته بودن پنجره نقل و انتقالاتی پرسپولیس همه جمع شد تا شکست شاگردان برانکو مقابل تیم پرستاره قطری با حداقل اختلاف، نتیجه ای قابل قبول تلقی گردد؛ نتیجه ای که جبرانش با توجه به بازی برگشت که قرار است در آزادی برگزار گردد، اصلا کار سختی نیست. اما همه اینها نباید باعث چشم پوشی از مسائل پرسپولیس گردد. نباید به بهانه باخت خفیف و قابل جبران مقابل تیم قطری بگوییم به به و چه چه! چهار بازی. 360 دقیقه و تنها یک گل زده. این مشکل اصلی تیم پرسپولیس است که باید توجه ویژه ای به آن گردد.

فرقی ندارد چه تیمی مقابل پرسپولیس بازی می نماید. استقلال خوزستان، نفت یا الدحیل. قرمزپوشان در گلزنی دچار مشکل گردیده اند. درست است که آنها در همین پنج بازی لیگ رکورددار زدن توپ به تیرک دروازه حریفان هستند، درست است که تیم در به وجود آوردن موقعیت گلزنی وضعیت بدی ندارد، درست است که خط حمله قرمزها می تواند فشار خوبی روی دروازه حریفان ایجاد کند اما معیار فوتبال گل است؛ چیزی که فعلا پرسپولیسی ها در به ثمر رساندنش دچار مشکل گردیده اند.

برانکویی که همیشه به بازی هجومی معروف بوده، برانکویی که در این چند فصل همیشه آقای گلی را برای مهاجمانش به ارمغان آورده، برانکویی که می گوید اگر یک روز به فوتبال دفاعی روی بیاورم آن روز، روز مرگ من است، چرا این چنین در باز کردن دروازه حریفان دچار مشکل گردیده؟ مشکل از کجاست؟ کم کار بودن هافبک ها و عدم توانایی خلق موقعیت های خوب برای مهاجمان؟ بی تمرکز بودن و ناآمادگی مهاجمان تیم؟ بسته بازی کردن تیم ها مقابل پرسپولیس؟ همه اینها می تواند باشد. به عنوان مثال در باب کم کار بودن هافبک ها باید به این نکته تکراری اشاره نمود که فعلا تا شروع نیم فصل دوم که سروش و ترابی به جمع پرسپولیسی ها اضافه شوند، این تیم هافبک خلاق و سازنده گل ندارد. برانکو کوشش می نماید از بشار و نعمتی این کارکرد را بکشد اما تا حد زیادی ناموفق بوده؛ چرا که این بازیکنان قابلیت های دیگری دارند. احمد نورالهی هم با این که همزمان می تواند هم نقش هافبک دفاعی و مخرب را بازی کند، هم نقش هافبک سازنده و هجومی را، به دلیل وظایف بیشتر دفاعی اش نمی تواند آن تاثیرگذاری لازم را داشته باشد یا اگر به بحث مهاجمان تیم بپردازیم، می توانیم به طور تعیین از افت علی علیپور حرف بزنیم؛ مهاجمی که در 6 بازی ابتدایی فصل تنها 2 گل به ثمر رسانده که یکی از گل هایش هم از روی نقطه پنالتی بوده. منشا هم که مدت هاست از فرم ایده آل زمان بازی کردنش در پیکان فاصله گرفته و با وجود تاثیرگذاری اش هنگام حضور در زمین، آن وظیفه اصل کاری اش که همان گل زدن است را نمی تواند به انجام برساند. او تا اینجای فصل تنها یک گل به ثمر رسانده. البته نباید از نظر دور داشت که او تاکنون به صورت فیکس و از ابتدا در ترکیب قرار نگرفته و همواره به صورت یار تعویضی وارد زمین گردیده.

دلیل سوم که بسته بازی کردن تیم ها مقابل قهرمان دو فصل اخیر لیگ برتر است نیز دلیل موجهی به شمار می رود. گر چه بازی آخر پرسپولیس مقابل الدحیل کمی این فرضیه را دچار چالش می نماید؛ چرا که تیم قطری اصلا برای دفاع وارد زمین نگردیده بود اما فوتبال دوستان نمی توانند دفاع چند لایه و کی روشی وار تیم های نفت مسجدسلیمان و صنعت نفت را مقابل پرسپولیس از یاد ببرند. دفاعی که حق تیم هاست و کسی نمی تواند به این سبک بازی خرده بگیرد. این وظیفه تیم خواستار برد است که راهی پیدا کند برای گگرددن دروازه حریف. کاری که برانکو باید هر چه سریع تر انجام دهد و نقشه تازه ای برای رد شدن از خطوط دفاعی متراکم حریفان داخلی پیدا کند. آمار گلزنی پرسپولیس در 4 دیدار اخیر، یکی از بدترین آمار این تیم با راهنمایی برانکو به حساب می آید؛ آماری که زنگ خطر جدی را بیخ گوش قهرمان دو فصل اخیر لیگ برتر به صدا درآورده. همه می دانند هیچ تیمی به صرف خلق موقعیت و گل نخوردن نمی تواند قهرمان لیگ گردد و پرسپولیس نیز از این قاعده مستثنی نیست.