لاشه های چندین کشتی که به جای دریا در بیابان پیدا شدند! - کولو

میناق کجاست

میناق شهری محاصره شده با کویر است که در غرب ازبکستان قرار گرفته است. در نگاه اول به نظر می رسد که این شهر، یکی از شهرهای شوری است که پس از فروپاشی اتحادیه شوروی از بین رفته و به این شکل در آمده است. اما کمی که نزدیکتر شویم و این شهر را از نگاه متفاوتی نگاه کنیم، با قاطعیت می توان گفت همه متوجه می شویم که چیزی عجیب در رابطه با میناق ازبکستان وجود دارد.

در تمام شهر شهر عکس هایی از ماهی روی دیوارها، موزاییک ها و پوسترهایی که در زیر آفتاب می درخشند و حتی در تابلوی ورودی شهر دیده می گردد. یک مجسمه قایق ماهیگیری روبروی ساختمان دولتی شهر دیده می گردد و بعلاوه چندین کارخانه ماهیگیری بسته شده نگاهتان را به خود جلب می کنید؛ اما موضوع عجیب این است که در اینجا حتی یک قطره آب هم نمی بینید! پس این همه عناصر ماهی برای چیست؟

پیشینه میناق ازبکستان

میناق در واقع زمانی یک بندر ماهیگیری بسیار مهمی بوده که افراد زیادی از آن بازدید می کردند. این شهر بعلاوه دریاچه هایی داشته که متاسفانه در حال حاضر خشک شده اند. علت آن هم، فاجعه اکولوژیکی بود که برای دریاچه آرال رخ داد و این بندر مهم را در میان یکی از مکان هایی قرار داد که تحت شدیدترین بلایای بوم شناختی انسان در تمام دوران زمین بوده اند. دریاچه آرال که زمانی یکی از 4 دریاچه بزرگ جهان بود از دهه 1960 به بعد به 10 درصد سایز اولیه خود رسید و در حال حاضر به طور کامل خشک و نابود شده است.

در اینجا باید بگوییم که هیچ شهر دیگری اطراف دریاچه آرال، بیشتر از میناق ازبکستان تحت تاثیر قرار نگرفته است. در حال حاضر، آبی که از این دریاچه مانده از شهر میناق ازبکستان حدودا 150 کیلومتر دورتر است و همه کشتی هایی که در این شهر پهلو می گرفتند و فعالیت هایشان به دریاچه آرال وابسته بود، فضایی سورئال را به وجود آورده اند. این کشتی ها همگی در خشکی به جای مانده اند و صحنه عجیبی به خاطر آن ها ظاهر شده است. تماشا این منطقه تجربه ای عجیب و غریب خواهد بود؛ شما در اطراف لاشه های کشتی زنگ زده، شترهایی را می بیند که پرسه می زنند، طوری که انگار از ابتدای زمین این کشتی ها وجود داشته است.

احتمالا برای شما این سوال پیش می آید که چرا ماهیگیران کشتی های خود را با آب پیش نراندند و آن ها را همینطوری در اینجا رها کردند؛ در ادامه به این موضوع می پردازیم.

زمانی که دریاچه آغاز به عقب نشینی کرد، در ابتدا ماهیگیران تصمیم گرفتند که کشتی هایشان را همراه آب به عقب و عقب تر ببرند، اما بعد از گذشت زمان سطح شوری بالا رونده آب، باعث شد که دریاچه به طور کامل خشک گردد و همه ماهیانی که در آن زندگی می کردند نیز در نتیجه آن، از بین رفتند. کشتی ها نیز همانطور که انتظار می رود، به گل نشستند و در میان بیابانی که انگار هرگز آبی در آن جاری نبوده باقی ماندند.

از آنجایی که منبع عایدی بیشتر مردم میناق ماهیگیر بودند، وقتی دریاچه آرال از بین رفت جمعیت آغاز به مهاجرت نموده و این مهاجرت تا 3 دهه ادامه داشت. در حال حاضر بیشتر منطقه خالی از سکنه است و تنها انسان هایی که بعضی از مواقع در میناق دیده می شوند، همین گردشگران کنجکاوی هستند که برایشان تماشا کشتی هایی در یک بیابان وسیع و بزرگ یک تجربه خاص و فرق دارد. مردمی که در میناق به جای مانده اند در هر صورت چرخ زندگیشان را می چرخانند، آن هم در صنعت پارچه! بیشتر جمعیت در حال حاضر در این صنعت مشغول به کار هستند و شاید برایتان جالب باشد که بدانید علت اصلی از بین رفتن دریاچه آرال نیز همین صنعت پارچه بوده است.

ازبکستان یک فراوری نماینده اصلی پارچه های پنبه ای در اتحادیه شوروی بوده است و همین موضوع هم باعث که در این کشور ایستگاه های آبیاری و ذخیره های آبی در بخش هایی که پنبه فراوری می شد، ایجاد شده تا فراوریات آن افزایش یابد. رودخانه هایی که به این دریاچه می ریختند برای فراوری پنبه استفاده می شدند و به مرور دریاچه رو به تبخیر و خشکی رفت. منطقه ها مسکونی این اطراف مانند میناق ازبکستان به شهری خشک تبدیل شد و بسیاری از ماهیگیران و صاحبان کشتی و قایق ها نتوانستند که قایق هایشان را به جای دیگری حمل نمایند و در نهایت آن ها همین جا باقی ماندند.

دریاچه آرال شاید به راحتی بتواند احیا گردد و باز هم آب زیبایی در آن جاری باشد. اما این اتفاق تنها در صورتی قابل انجام است که رودخانه هایی که به این دریاچه می ریخته اند، مخصوصا رودخانه آمو دریا، که دیگر برای آبیاری زمین های پنبه استفاده نمی گردد، دوباره جهت دهی شده و به این دریاچه ریخته شوند که هزینه کمی هم در بر نخواهد داشت. البته اگر بخواهیم روراست باشیم در حال حاضر اقتصاد ازبکستان آنقدرها خوب نیست و منابع جایگزین عایدیی برای این کشور وجود ندارد و همین موضوع هم باعث خواهد شد که احیای دریاچه کاری نشدنی به نظر برسد. در این میان تنها میناق ازبکستان است که سرنوشتی عجیب دارد. این شهر که زمانی بسیار پر رونق بود و قایق ها بخشی از وجودش بودند؛ حالا هم آن ها قسمت مهمی از شخصیت شهر هستند، با این تفاوت که دیگر آبی در این منطقه نیست.

منبع: atlasobscura.com