سفرنامه ساری: مازندرانی که هدیه تولدم بود - کولو

سفر با قطار همواره امن و کند پیش می ره، ولی با راه آهن جادوییِ شمالِ ایران، دلت می خواد تا ابد طول بکشه. قصدم این بود که زندگی روزمره ام رو متوقف و فراموش کنم تا از تمام ثانیه های سفر لذت ببرم.

می خواستم روز تولدم زندگی رو از اول آغاز کنم. از آسمونِ تمیزِ مازندران! با یک بلیط خیلی مقرون به صرفه وارد قطار سالنی تهران به ساری شدم، فقط یکم بعد از تموم شدنِ شهر تهران حوالی فیروزکوه سِحرِ جاده آغاز شد.

کوه های سنگیِ بلند و دره های عمیق پر از درخت که شیروانی های رنگی خونه های محلی بین اون ها می رقصن. همه این قدر فوق العاده بود که یادم رفت به خاطر حرکت واگن های قدیمی روی ریل هایی که سال ها پیش در تونل های تاریک کوهستان و روی پل های بزرگ دره ها ساخته شدن دلهره داشته باشم.

فقط ما رأیت الا جمیلا! در دست راستم جنگل بود و در دست چپم دره و در گوش هایم صدای غذای خوردن و صحبت با لهجه مازنی کارکنان قطار و مردم محلی که به خونه هاشون برمی گشتن.

وقتی رسیدم به ایستگاه کوچک و زیبای ساری دوستی که قرار بود به دنبالم بیاد زودتر از من رسیده بود و با او راهی مقصد اصلیم، شالیزارهای مرتفع سَرکَت شدم.

تمام مسیر خیابان های ساری رو می دیدم که پوشیده بود از درخت های سبز و گل های کاغذی صورتی و بنفش و عطر مست کننده شون. زندگی همه جا جریان داشت و در بازارچه های محلی کنار جاده خارج از شهر، بیشتر.

سرکت منطقه سبز و حاصل خیزی بود در کنار شهر ساری که کو ه های پوشیده شده با جنگل، شالی زارها و مزرعه های اون رو احاطه نموده بودن. هر طرف رو نگاه می کردم، چشم هام قاب یک کارت پستال زیبا رو می دید!

کلبه های چوبی که بالاتر از سطح آب شالیزارها ساخته شده بودن، مترسک های دست ساز و مردم شالی کار که با لباس های سرتاسر رنگارنگ خودشون وسط اون همه سبزی مثل گل روییده بودند و با چکمه های مشکی تا زانو بالا کشیده و کار سختی که انجام می دادن، رنگی ترین تضادی که تا اون لحظه دیده بودم رو می ساختند.

از پایین که بالای کوه رو نگاه می کردم، باورش سخت بود که با ماشین بتونم تا اون ارتفاع بالا برم، بلندی درختان روی کوه این قدر زیاد بود که برای تماشا اون ها کلاه از سر می افتاد!

از یک پل چوبی که گذشتیم، جاده سربالایی به سمت سایت پرواز آغاز شد، جاده ای که رانندگی کردن در اون کار هرکسی نبود!

و اون بالا روی کوه پوشیده از درخت هایی که سرشون رو به ابرها می ساییدند و نمای شالیزارها در پایین که شبیه پارچه چهل تکه ای روی زمین پهن شده بودند در خنکای هوای بهار، بهشتِ روی زمین بود…

در لحظه ای که به سایت پروازی پاراگلایدر سرکت رسیدم، باد مساعد و همه چیز برای پرواز آماده بود و فقط چند ثانیه بعد از پوشیدنِ تجهیزات، اولین پرواز خودم رو تجربه کردم.

در لحظه اول تمام آسمون از صدای جیغ و هیجان من پر شد، ولی بعد از چند دقیقه با آروم شدن ذهنم و ترشح آدرنالین، دیگه همه چیز شبیه به خیال بود.

من در روز تولدم، میان ابرهای آسمان پاک و سفید مازندران در حالی که بالاتر از پرنده ها پرواز می کردم و پاهام رو به نوک درخت ها می زدم، برای بیست و نهمین بار متولد شدم!